26-05-2018

μη με σπάσεις

— ΜΕ ΑΚΟΥΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ; Να μην είμαι εδώ κι όμως να με

ακούς.

Σιωπή μέσα σου κι ένα βλέμμα.

— Αρκεί αυτό! Μην το αφήσεις να χαθεί. Και–

— Θέλω να σου πω! Να ξέρεις ότι–

— Ξέρω.

Πάλι σιωπή μέσα σου. Αυτή θα μας μάθει.

— Πώς ξέρεις;

Σιωπή δική μου πλέον. Μήπως και ακούσεις, μήπως και τελι-

κά δεν χρειαστεί να φύγω. Αυτή τα λέει όλα. Αυτή η σιωπή που

μας βρίσκει ανάμεσα στην απόσταση.

— Δεν μου είπες. Πώς ξέρεις;

— Αλήθειες μόνο;

Νεύμα δικό σου και λίγο πιο κοντά. Περιμένεις.

— Δεν ξέρω… αλλά δεν πειράζει, ας μην.

— Αλήθειες, ε;

Χάνεις την ισορροπία και εκείνη η αγκαλιά μένει δική σου.

Σαν τελευταία, έτσι την είπες. Χάνεσαι εκεί, όσο κι αν είναι.

— Να σου πω;… κι αυτή η φράση; Αυτό που έγραψες πριν από

μέρες;

Ακούω τον δισταγμό. Αισθάνεσαι το γέλιο μου.

— Τη θυμάσαι; ρωτώ.

— Τι εννοείς;

— Τα λόγια της, θυμάσαι;

Σιωπή δική μας.

— Σταμάτα λίγο να ομορφαίνεις τον κόσμο και, φίλα με.

Πόσο κοντά, πια. Πόσο.

Εκεί χάθηκαν τα χέρια σου, σε μια αγκαλιά. Κι όταν τόλμησα,

σε άκουσα·

— Μη με σπάσεις.

Γιώργος Σπυράκης | ε.γώ